"I’m gonna smoke you out."

IV

Trop

„And every demon wants his pound of flesh

But I like to keep some things to myself

I'd like to keep my issues drawn

It's always darkest before the dawn”

Florence And The Machine – Shake It Out

            Deszcz zalewał pogrążoną w niemym strachu Wioskę Liścia przez cały następny tydzień. Ludzie opuszczali swoje domy tylko i wyłącznie po to, by szybkim krokiem dotrzeć do pracy, ale nawet i tam szeptano o kolejnym morderstwie w klanie Uchiha.

            Teraz każdy starał się omijać posiadaczy sharingana tłumacząc się, że przecież człowiek potrzebuje chwili na żałobę – tak naprawdę w mieszkańcach pojawiały się dziwne przeczucia, że ta przerażająca klątwa może przejść na inne rodziny.

Ani policja, ani najlepsi ninja nie mogli znaleźć sprawcy. Fakt, że zabójca wciąż mógł czaić się w kątach Wioski i czekać na odpowiednią godzinę, wzbudzał w klanie Uchiha nie tyle strach, co przerażającą złość. Przecież byli najlepsi. Najbystrzejsi. Najszybsi. Najpotężniejsi. No i oczywiście, najpewniejsi siebie.

Zawsze zadziwiała mnie ta arogancja, którą przykrywali pod doskonałymi maskami zdrowej pewności siebie. Wszyscy wokół uważali, że Konoha potrzebuje silnych, nieco dominujących klanów – wszystko dla bezpieczeństwa mieszkańców. Nikt nie zauważał, że czasami sznurki lojalności potrafiły się poluzować i to jeszcze bez sprzeciwu człowieka. Czasami arogancja mogła okazać się przebiegłą, nieuleczalną trucizną.

W dzielnicy sharingana panowało niezaprzeczalne napięcie. Przechadzając się mokrymi uliczkami wypatrywałem jakichkolwiek oznak życia – na próżno. Tak jak i reszta Wioski, ludzie z tej dzielnicy woleli tymczasowe ukrycie się w ścianach swoich domów, wśród niezadawanych, ale czających się po kątach pytań.

Uchiha Itachi wybudzał się ze snu powoli, ale z dziwnym poczuciem ciężaru na plecach. Zamrugał kilkakrotnie, wpatrując się w zaciśnięte na pościeli dłonie. Wsłuchując się w przyjemne dźwięki deszczu starał się zorientować, co takiego uczepiło się jego bolących pleców. I nie, to wcale nie była przenośnia – ten ciężar był czysto fizyczny, bynajmniej nie chodziło o ostatni, bolesny bagaż doświadczeń.

Po chwili skupienia zaczął się odwracać, uważając na nieznany mu obiekt. Starał się oddychać jak najciszej, nie chcąc przypadkiem czegoś spłoszyć; jego zachowanie przypominało mi te najcichsze misje, kiedy to jeden, najmniejszy błąd może zawalić cały plan. Więc wyobraźcie sobie to niemałe zdziwienie wymalowane na jego twarzy, kiedy zorientował się, że spod kołdry wystaje czarna, nieokiełznana czupryna.

- Sasuke? – mruknął nieco zbyt głośno, tym samym wybudzając brata z niespokojnego snu. Sasuke chrapnął cicho, przecierając niewielkimi pięściami swoje zaspane oczy.

- Dzień dobry, braciszku – uśmiechnął się nieśmiało.

Itachi zmrużył oczy, nie będąc pewnym następnego pytania. Gdzieś w oddali rozległ się pierwszy grzmot, zwiastujący kolejną burzę.

- Dlaczego nie śpisz w swoim łóżku?

Młodszy z braci poczuł, jak na jego policzki wpełza gorąco. Nabrał niewyobrażalnej ochoty ukrycia się pod ciepłą, miękką kołdrą. Zamiast tego odważnie wytrzymał pytające spojrzenie Itachiego, układając w młodej główce sensowną odpowiedź.

- Ja… - zaczął, mając na końcu języka wyśmienite kłamstwo. – Usłyszałem w nocy jak tata głośno krzyczał, chyba na mamę, bo potem płakała… Tata wyszedł, chociaż na dworze nie przestawało padać, a ja… hm, po prostu bałem się spać sam.

Fakt, którego nie wszyscy są świadomi: kłamać uczymy się metodą prób i błędów, a Uchiha Sasuke był tylko dzieckiem. I – w tamtym okresie – fatalnym kłamcą. Właśnie dlatego w większości przypadków stawiał na prawdę, jakkolwiek by ona brzmiała.

Itachi nie mógł powstrzymać uśmiechu, który zawzięcie wpływał na jego usta. Poklepał brata po plecach, obserwując jak z Sasuke uchodzi całe napięcie. Nie mógł zrozumieć, dlaczego tak ludzka rzecz staje się dla klanu Uchiha wstydem. Dziecko przestawało być dzieckiem, bo tak sobie wymarzyli. Jakiekolwiek oznaki słabości powinny być natychmiastowo wyeliminowane.

- Jestem pewien, że rodzice się nie kłócili – zapewnił Itachi, którego mogłem nazwać wyśmienitym kłamcą. – Ostatnio dzieje się dużo paskudnych rzeczy, Sasuke. Nasz tata bywa impulsywny.

I chociaż Itachi utrzymywał doskonałe zewnętrzne pozory, wściekłość rozrywała go od środka coraz bardziej. Nie mógł wybaczyć ojcu wielu rzeczy; jego zachowania względem Kaoru, podłych sekretów i szorstkiego zachowania. Nie mógł wybaczyć mu licznych decyzji, a także tej ostatniej, kiedy to zmusił swoich synów do oglądania zwisających z sufitu trupów.

Itachi był przyzwyczajony do takich widoków – przecież na misjach bywało stokroć razy gorzej. Ale Sasuke? Ta niewinna, dziewięcioletnia dusza nie powinna być świadkiem tak brutalnego morderstwa. I chociaż nastolatek wiedział, że wojna skutecznie zmiażdżyła jego dzieciństwo, to teraz sprawy wyglądały zupełnie inaczej. Zagrożenie nie było tak duże, więc Sasuke powinien zachować chociaż małą cząstkę dziecka.

Zamiast tego nie mógł uwolnić się od widoku martwych twarzy i wyrwanych krtani nawet we śnie. Doskonale wiedziałem, że to wszystko oddziałuje na jego psychikę w dość niekorzystny sposób. I naprawdę, było mi go ogromnie szkoda.

- Tata nie chce mnie wypuścić z domu – burknął urażony chłopiec. – Teraz w Akademii dzieje się najwięcej! Ominie mnie największa frajda!

- Teraz wszyscy siedzą w zamknięciu. Trzeba uporządkować wszystkie sprawy, złapać zabójcę. A ty nie masz się czym martwić – Itachi stłumił poranne ziewnięcie. – Jesteś bystrym dzieciakiem, nadrobisz wszystko w pięć minut.

Tego ranka starszy brat wysłuchiwał opowieści młodszego, który nie mógł pohamować swojej radości faktem, że Itachi wreszcie znalazł dla niego czas. Leżeli ramię w ramię na niewielkim materacu, wsłuchując się w swoje głosy i atakujący Konohę deszcz. Kiedy Sasuke wyczerpał swój poranny zapas energii, zakopał się w pościeli i pozwolił, by sen znów zabrał go daleko od Wioski, impulsywnego ojca i niezaprzeczalnego napięcia.

A Itachi wpatrywał się w sufit, nie mogąc przestać myśleć o tamtym popołudniu, kiedy to Kaoru szeptała o kałuży krwi i łańcuchu. Obrazy zaczęły łączyć się w całość; przypomniał sobie powieszonych krewnych, otoczonych krwią i nieustanne złe przeczucia dziewczyny o dużych, orzechowych oczach.

„Skoro Kana była szalona, to i ona może mieć coś z głową”.

Uchiha zamknął oczy.

„Ten długi łańcuch. Kałużę krwi.”

Chłopak poczuł nagłe zawroty głowy.

„Mam ostatnio złe przeczucia”.

Ale czasem nawet geniusze nie zauważają istotniejszych części układanki, prawda?

~

Kaoru spod przymrużonych powiek obserwowała zatraconą w romansidle siostrę, która z zapartym tchem przewracała kartki cienkiej książki. Kilka niesfornych kosmyków wymsknęło się z jej starannego koka, kiedy niespodziewanie pochyliła się nad którąś ze stron.

            - Nie może być – szepnęła Arisa, a orzechowe oczy rozszerzyły się w niedowierzaniu. – Nie może być!

            Przez dłuższą chwilę wpatrywała się tępym wzrokiem w swoją ulubioną lekturę, gdy nagle krzywiąc się, gwałtownie, odłożyła ją na stojący obok stolik. Wyglądała jak rozwścieczona kotka.

            - Faceci to świnie – burknęła, opadając na poduszki. Kanapa wydała z siebie bolesny dźwięk. – Zapamiętaj to, Kaoru.

            Młodsza z sióstr wymownie przewróciła oczami. Dyskretnie poprawiła grubą książkę, która stanowiła przykrywkę dla dziennika matki. Dzięki temu sprytnemu zagraniu Arisa naprawdę sądziła, że jej siostrę interesują historyczne spory shinobi.

            - Zachowujesz się tak, jakbyś czytała to po raz pierwszy – stwierdziła Kaoru, poprawiając się na skórzanym fotelu. – Jesteś już chyba od niej uzależniona. Będę musiała ją skonfiskować.

            Arisa rzuciła jej groźne spojrzenie.

            - Tylko byś spróbowała.

            W skromnie urządzonym salonie panował półmrok, ze względu na nieprzyjazną dla otoczenia pogodę. Deszcz nie przestawał dobijać się do okien, a ogromne krople mozolnie spływały po mokrych szybach. I chociaż wszyscy przeklinali wszelakie ulewy, dla Kaoru była to pogoda idealna. Uwielbiała przesiadywać w domu, w ciepłych dresach i z kubkiem gorącej herbaty w dłoniach. Dzięki tej pogodzie otrzymywała czas dla siebie, a przecież tak bardzo go potrzebowała… Chciała uważnie prześledzić każde zdanie w dzienniku matki, poszukać odpowiedzi na dręczące ją od dłuższego czasu pytania.

            Było coraz gorzej, musiała się z tym zgodzić. Po ostatnim „incydencie” w obecności Itachiego bez przerwy towarzyszyły jej złe przeczucia i niepokojące uczucie gnieżdżące się w brzuchu. Czasami, gdy próbowała zasnąć, nie mogła pozbyć się szepczących do ucha natrętnych głosów. Przedwczoraj była pewna, że pod jej łóżkiem leży kolejny trup i całą noc spędziła w kuchni. Gdy dzisiejszego ranka zwierzyła się siostrze, w oczach Arisy dostrzegła dziwny cień niepokoju, ale po krótkiej chwili dziewczyna machnęła lekceważąco dłonią. Była niemal pewna, że wyjątkowa technika ich klanu wreszcie stara się wedrzeć w Kaoru. Zapewniała, że z nią było tak samo.

            Ale nastolatka nie była tego pewna. Pamiętała zachowanie siostry, która jako dwunastolatka wparowała do domu, od razu rzucając się w ramiona zaskoczonej matki. Szlochała niczym dziecko, a pomiędzy jej jękami zdołała opowiedzieć o straszliwym głosie w jej głowie, gdy przechodziła obok jednego ze schwytanych ninja. Wspomniała też o wyczuwaniu smrodu przerażającej wściekłości i lekkiego zapachu niepokoju. Kaoru na zawsze zapamiętała spojrzenie, które wymienili ich rodzice. Z niezwykłą delikatnością zaczęli tłumaczyć płaczącemu dziecku o niezwykłych zdolnościach klanu Nomura. Podczas gdy Arisa zaczęła się uspokajać, malutka Kaoru przyglądała się pustej ulicy, skąpanej w łagodnym, wieczornym mroku.

            Kaoru przysłuchiwała się kojącym słowom matki, która ostrożnie odsłaniała przed Arisą tajemnice, sądząc, że młodsza z jej córek nie będzie niczego pamiętać. Ale – jak już wspominałem – Kaoru była bystrym dzieckiem. Z łatwością więc zapamiętała jedno z ciekawszych zdań, wypływających z ust Kany.

            „Gdy uda ci się w pełni kontrolować swoją moc, możesz zwykłym dotykiem wyczuć lub przekazać swoje emocje i odczucia innej osobie. Jest to bardzo trudne, ale możliwe do zrealizowania”.

            Zarówno Ikuo, jak i Kana byli w stanie zachować kontrolę i czerpać korzyści ze swoich wyczerpujących zdolności; było to jedno z szczerze kochających się małżeństw, a możliwość fizycznego, a nawet i psychicznego przekazywania swoich uczuć w takich intensywny sposób z pewnością wzmocniła ich więź.

            Za początku sądziłem, że ludzie rzucają im krzywe spojrzenia właśnie z powodu głupiej, ludzkiej zazdrości. Potrafiłem zrozumieć wiele ludzkich zachować, ale zazdrości nie byłem w stanie pojąć. Dlaczego, do cholery, ludzie marnowali swoje krótkie życie na koszmarne zachowanie tylko dlatego, że ktoś inny posiadał coś lepszego, coś bardziej unikatowego? Wiadomą sprawą było, że poprzez idiotyczne plotki i kłótnie niczego nie zmienią. Nie przejmą ani wyglądu, ani zdolności. Świat nigdy tak nie funkcjonował. Mimo to człowiek nie wyzbył się z siebie tego obrzydliwego pasożyta, który z każdym dniem wyżerał go coraz bardziej.

            Potem zawistni mieszkańcy znaleźli lepszy powód do obelg. Lepszy, ale o wiele bardziej okrutny. Ale na tą historię nie nadszedł jeszcze czas.

            Arisa chciała poinformować nieobecnego w domu Ikuo o zdolnościach siostry, ale Kaoru skutecznie wybiła jej to z głowy. Dziewczyna nie chciała sprawić, by duma jej ojca zniknęła w mgnieniu oka, gdyby okazało się, że to po prostu zwykła reakcja na ostatnie wydarzenia w Wiosce.

            - Uchiha nie pokazują się już tydzień – rzuciła niespodziewanie starsza Nomura, nie odrywając wzroku od błękitnego sufitu. Kaoru poczuła, jak jej serce boleśnie uderzyło o żebra.

            - Dziwisz się? – mruknęła niepewnie, ukrywając twarz w opadających na ramiona włosach.

            Wiedziała, że nie powinna ich bronić – jej siostra wyraźnie nie przepadała za posiadaczami sharingana, jedyny wyjątek stanowił przystojny Kakashi, który ostatnimi czasy często zabierał ją na długie spacery. Kaoru nie wnikała z dwóch powodów. Po pierwsze, nie miała pojęcia o relacjach damsko-męskich, jeżeli w grę wchodziło coś więcej niż przyjaźń. Posiadała mocno zakurzone wspomnienia o spojrzeniach wymienianych przez rodziców, o rzadkich pocałunkach, które widziała. Ale to nie wystarczało, a z pewnością nie robiło z niej miłosnego eksperta. A po drugie, po prostu nie miała do tego głowy. Wolała zostawić siostrę w spokoju.

            - Tak, dziwię się – Arisa gwałtownie podniosła się do siadu, zaciskając palce na jednej z poduszek. – Zawsze byli tak pewni swojej siły i sądzili, że mogą wszystko pokonać. Teraz chowają głowy w piasek.

            Dziewczyna doskonale wiedziała o znajomości jej siostry z dwoma młodzieńcami klanu Uchiha. Ba, czasem miałem wrażenie, że bez przerwy próbowała odsunąć Kaoru od jej przyjaciół, jedynie w nieco łagodniejszy sposób niż Fugaku. Ale cel posiadali ten sam – za wszelką cenę wzmocnić mur między Uchiha, a Nomura.

            - Popełniono już dwa morderstwa, które zdecydowanie osłabiły ich pewność – Kaoru nabrała dziwnej ochoty, aby bronić ludzi, którzy od wielu tygodni byli jedynym tematem plotek. – Rozsądniej przebywać w domu, w otoczeniu najbliższych, niż narażać się na bezsensowną śmierć, nie sądzisz?

            Arisa skrzywiła się znacząco, ale nic nie powiedziała. Siostry wsłuchiwały się w nieustanny deszcz, uparcie ignorując wzrastające napięcie. Kaoru nie mogła powstrzymać się od zadania kluczowego pytania.

            - Jaka jest nasza przeszłość? – widząc pytające spojrzenie siostry, dodała szeptem: - Przeszłość z klanem Uchiha.

            Starsza dziewczyna niemal niezauważalnie wstrzymała oddech, ale ja idealnie słyszałem jej wariujące serce. Z niesamowitą wprawą kontrolowała drżące dłonie i widoczne w oczach zakłopotanie. O tak. Była o wiele lepszą kłamczuchą od swojej siostry.

            - Skąd ci to w ogóle przyszło do głowy? – warknęła, a w kolejnej sekundzie stała już na nogach. – Żadnej przeszłości nie mieliśmy i mieć nie będziemy. To jakieś bzdury.

            Kaoru zmrużyła oczy, nie potrafiąc stłumić rosnącej w sobie irytacji.

            - Nie jestem głupia – również opuściła wygodny fotel, wciąż pamiętając o ukryciu niebieskiego zeszytu. – Dlaczego jako jedyna nic nie wiem? Co przede mną ukrywacie, ty i ojciec?

            Zrezygnowana Arisa opuściła ramiona, tym razem przegrywając ze smutkiem. W jej orzechowych oczach było go tak dużo, że Kaoru zrobiło się niedobrze. Nie chciała litości ani współczucia. Chciała prawdy.

            - Jestem umówiona z Kakashim. Nie czekajcie na mnie z kolacją.

            Kaoru obserwowała, jak siostra nerwowo zakłada na siebie zielony płaszcz. Nagle smutek Arisy przeniósł się na nią.

            - Nie jemy razem kolacji od śmierci mamy, Ar – szepnęła niepewnie, spuszczając wzrok na różowe skarpety.

            Nie widziała pojawiającego się na twarzy siostry szoku, ani jej zakłopotania. Usłyszała jedynie odgłos zamykanych drzwi, a po chwili poczuła lekki zapach samotności. Nie musiała używać mocy klanu by domyślić się, w kim się on mieścił.

~

            Ikuo ani Arisa nie wrócili, chociaż dochodziła już jedenasta. Zrezygnowana Kaoru wzięła szybki prysznic i przebierając się w luźną koszulkę i spodenki, wskoczyła pod ciepły koc. Do pokoju wpadało stłumione przez gęste chmury światło księżyca. Dziewczyna odgarnęła opadające na oczy wciąż wilgotne włosy, układając się do snu – miała nadzieję, że przynajmniej tej nocy nie obudzi się zlana potem.

            Sen zaczął powoli otulać jej drobne ciało, a powieki same opadały pod ich ciężarem, kiedy nagle do uszu Kaoru dotarł trzask. Zaalarmowana otworzyła oczy, ostrożnie rozglądając się po pokoju. Tylko nie to. Nie chciała przeżywać ponownych halucynacji i słuchać natrętnych głosów. Zawsze miała wrażenie, że ktoś próbował wedrzeć się do jej ciała i rozszarpać wnętrzności w brutalny sposób. Tym razem było inaczej. Pukanie i trzaskanie rozlegało się powoli i dokładnie. Dziewczyna niemal wyskoczyła z łóżka, zauważając siedzącą po zewnętrznej stronie parapetu wronę. Ptak przypatrywał się jej poważnymi, krwistymi oczami.

            Nogi same poniosły ją w kierunku okna, a drżące palce nie miały problemu z wpuszczeniem do środka świeżego powietrza. Kaoru zadrżała, kiedy wiatr zaatakował jej nagie ręce i nogi, ale dzielnie wpatrywała się w oczy wrony. Zwierzę zwinnym ruchem podało jej zaciśniętą w szponach kartkę.

            Za dwadzieścia minut na polanie. Zebrałem kilka istotnych informacji i chyba powinnaś przy tym być.

            Shisui

            - To nie jest dobry pomysł – wymamrotała, chcąc oddać ptaku papierek, ale po wronie pozostało jedynie kilka piór. Kaoru zaklęła cicho. Niezły spryciarz.

            Z cichym westchnieniem zaczęła wkładać na siebie zimne ubrania. Opaskę ninja zostawiła w szufladzie, a pod zmięty koc napchała kilka grubszych swetrów. Miała nadzieję, że nikt nie będzie wchodził do jej pokój - warto było jednak się upewnić, że nic nie wzbudza podejrzeń.

            Z nabytą gracją kunoichi wskoczyła na parapet i zbierając pozostałości po ptaku, zeskoczyła w ciemność.

~

            Las zdawał się ciągnąć w nieskończoność, przeszyty upiornym mrokiem i głuchymi odgłosami zwierząt. Kaoru miała wrażenie, że każdy trzask łamanej gałęzi słychać aż do Konohy i lada chwila zamkną ją w więzieniu. Teraz każdy był podejrzany, a samotne gramolenie się po lesie o północy nie rzucało na nią dobrego światła.

            Wlokłem się za dziewczyną, chwilami chwytając się jej krótkiego cienia. Drzewa bywały zdradzieckie i łatwo było się zgubić, a ja za wszelką cenę chciałem przysłuchać się tej fascynującej rozmowie. Stłumiony blask księżyca rzucał na twarz dziewczyny upiorne cienie. Uparty chłód nie odpuszczał, a cienka kurtka nie była w stanie ochronić jej przemarzniętego ciała. Zaciskając zęby skręciła w prawo. Była już blisko.

            Przy każdym kolejnym kroku znów czuła to irytujące napięcie w brzuchu, ciągnące się marszem przez każdy z jej nerwów. Nie miała pojęcia czy następna gałąź złamała się przez nią, czy może ktoś faktycznie ją śledził. Dla ubezpieczenia zacisnęła palce na kaburze, przygotowując się na ewentualną walkę. Gdy usłyszała zdradziecki syk zaskoczenia w sekundzie naparła na przeciwnika.

            Zanim zdążyła zareagować jej ciało już opadało w tył, a ręce zaciskały się na czyiś ramionach. Wraz z nieznajomym upadli na ziemię, turlając się w wysokiej trawie, starając się stłumić jęki zaskoczenia czy bólu. Sapnęła cicho, czując jak jej ramię otarło się o ostry kamień; z pewnością rozerwało jej kurtkę, a może nawet i skórę. Kiedy wreszcie zatrzymali się przy którymś z drzew, dziewczyna szarpnęła się gotowa do zadania bolesnego ciosu, kiedy nagle jej orzechowe oczy natrafiły na błyszczącego sharingana. Przestając się wiercić pozwoliła, aby chłopak pochylił się do przodu.

            - To ja – szepnął, a jego ciepły oddech owiał jej twarz. Jej serce mimowolnie przyśpieszyło. – To tylko ja.

            Itachi przypatrywał się jej z góry, wciąż zaciskając swoje kolana na jej udach, chcąc w ten sposób uspokoić jej drżące ciało. Kaoru zmarszczyła brwi, chcąc podnieść ręce do góry. Ze zdziwieniem zauważyła, że chłopak zaciska swoje palce na jej nadgarstkach. Czuła, jak jej dłonie wgniatają się w ziemię.

            - Możesz mnie puścić – odszepnęła, desperacko próbując uspokoić płytki oddech. – Puść.

            Uchiha bez problemu podniósł się na nogi, pomagając pozbierać się koleżance. Wiatr zaszumiał wściekle, kiedy Itachi podał dziewczynie czysty bandaż. Kaoru zerknęła na niego z niepewnością.

            - Zraniłaś się – skinął głową w stronę zakrwawionej kurtki. Nie minęła minuta, a Nomura precyzyjnie zabezpieczyła płytką ranę. Próbując zagłuszyć ból, rzuciła chłopakowi zdenerwowane spojrzenie.

            - Zgłupiałeś? O mało nie dostałam zawału.

            - Chciałem cię dogonić, ale ty ciągle przyśpieszałaś – zacisnął usta w wąską linię, nie okazując swojej irytacji. – Nie rozpoznałaś mojej chakry?

            Kaoru nie odpowiedziała, bo nie miała dobrej odpowiedzi. Była zbyt rozkojarzona i przewrażliwiona; każdy szum i niespotykany dźwięk wywoływał u niej gęsią skórkę, a zwykły wiatr sprawiał wrażenie najgorszego wroga.

            - Shisui dowiedział się czegoś nowego? – mruknęła, próbując ominąć niewygodny temat. Itachi postanowił nie naciskać.

            - Wnioskując po jego niepokojącym zachowaniu, chyba tak.

            W niepewnym milczeniu ruszyli szybszym krokiem. Dziewczyna w duchu dziękowała za niespodziewane pojawienie się Uchihy – sama nie wiedziała dlaczego, ale w jego obecności czuła się nieco bezpieczniejsza; tak jakby wszystkie wyimaginowane koszmary rozprysły się wraz z jego przybyciem. Odetchnęła z ogromną ulgą, uświadamiając sobie, że dotarli na polanę.

            Kojące światło księżyca rozlewało się po tańczącej trawie i śpiących kwiatach, podczas gdy szalejący wiatr niósł ze sobą setki opadłych liści. Kaoru odgarnęła niesforne kosmyki, a kiedy jej wzrok wyłapał stojącą nieopodal postać, płonące uczucie niepokoju powróciło. Już chciała odwrócić się i wrócić do ciepłego, bezpiecznego łóżka, gdy nagle poczuła na ramieniu ciężar.

            - Chodźmy – skupiając się na przyjemnej dłoni Itachiego i jego ciepłym spojrzeniu, powoli skinęła głową. Nie mogło być tak źle, prawda?

            Och, gdyby tylko wiedzieli…

            - Jak zwykle punktualni – rzucił na powitanie Shisui, niedbałym ruchem wkładając dłonie do kieszeni spodni. Jeden z ciemnych kosmyków włosów opadł na jego błyszczący ochraniacz, zasłaniając dokładnie wyrzeźbiony znak Wioski Liścia.

            - Zważając na brutalną pobudkę, chyba będziesz w stanie nam wybaczyć – odparował młodszy Uchiha, a ja z podziwem zauważyłem, że na jego twarzy nie drgnął ani jeden mięsień. Z zadowoleniem ułożyłem się na pobliskim kamieniu.

            W normalnych okolicznościach Shisui na pewno zacząłby żartobliwą kłótnię, a Itachi spokojnie przeczekałby, aż kuzyn ochłonie, ale tym razem wszystkim udzieliło się to poważne napięcie, które czaiło się tuż obok, groźne i nieuniknione.

            - Odkryłem coś ważnego. Lepiej usiądźmy, samo tłumaczenie zajmie dość długą chwilę.

            Shisui opowiedział swoim sojusznikom o wszystkich swoich odkryciach. Młodsi ninja wpatrywali się w niego jak w obrazek, wchłaniając jego słowa niczym cenny dar. W pewnym momencie sam zapomniałem o mojej pracy, pozwalając się ponieść głupim, ludzkim przypuszczeniom. Trwało to jakieś dobre dziesięć minut, ale dla nastolatków dłużej niż wieczność.

            Kaoru nie miała pojęcia w którym momencie nieszkodliwe ciarki przerodziły się w mocne dreszcze, ale była pewna jednego – historia Shisuiego wydawała się jej prawdziwa. Chłopak opowiadał to z takim przekonaniem, że nawet Hokage byłby w stanie się zaciekawić. Bo prawdą było, że Shisui miał charyzmę, dar do przemówień i węszenia. I zapewne to go właśnie zgubiło.

            A sprawa wyglądała tak: starszy Uchiha dowiedział się, że Keizo i zamordowane małżeństwo uczestniczyli w tajnych, comiesięcznych spotkaniach. Wraz z większą grupą spotykali się w którejś z jaskiń w otaczającym Wioskę lesie. Zebrania odbywały się nocą, po to, aby nie wzbudzać żadnych podejrzeń. Kiedy zaskoczony Itachi zapytał kuzyna skąd wziął takie informacje, na ustach Shisuiego wykwitł dorodny uśmiech.

            - Z pamiętnika Treshu – napotykając pytające spojrzenia swoich towarzyszy, chłopak powoli wypuścił przetrzymywane w płucach powietrze. Jego oczy błyszczały niezdrowym światłem, determinacją i zmęczeniem. – Kiedy z innymi członkami naszego klanu sprzątaliśmy ich dom i szukaliśmy śladów, na podłodze obok łóżka znalazłem zeszyt. Wystawały z niego dwie wyrwane kartki. Od razu rzucił mi się w oczy napis TAJNE ZEBRANIE PRZEŁOŻONE NA CZWARTEK.

            Kaoru nie pytała, dlaczego Shisui nie podzielił się swoim znaleziskiem z resztą. Nie mogła wypowiadać się o więziach w ich klanie, ale już na pierwszy rzut oka było widać, że relacje Uchihów skłaniały się ku dość chłodnym. Po prostu tacy byli. A ona nie zamierzała w to ingerować.

            - Wziąłem ze sobą jedną, druga musiała zostać czymś zalana bo literki zamieniły się w jedną wielką plamę – chłopak wygrzebał z kieszeni spodni zmięty papier, wyciągając go w stronę kuzyna.

            Itachi bez pośpiechu wyprostował kartkę. Kaoru przysunęła się bliżej, chcąc zobaczyć wszystko na własne oczy. Z takiej odległości literki były wyraźne, ale świadomość, że pisząca to Treshu była już martwa uderzyła dziewczynę jak niszczycielska fala. Kobieta napisała to trzy tygodnie wcześniej.

            13 października,

           

            Zaczynam się bać. Wiem, że dobrze robimy. Nie wszyscy w naszym klanie posiadają tak czarne myśli i chcą jednego – władzy. Obawiam się co będzie jutro, pojutrze, za miesiąc. Chcę, żeby nasze dziecko było bezpieczne, tylko dlatego to robimy.

            Keizo jest coraz bardziej poddenerwowany i boję się, że jednak postawi na przemoc. A przecież nie o to nam chodzi. Jest nas czternastu, a czuję, jakbym tylko ja wierzyła w ten plan. Myślę, że nam się uda. Jeśli nasza grupa się rozrośnie… Wszystko jest możliwe. Nie rozumiem tylko po co nam osoby spoza naszego klanu. Ta dziewczyna. Starsza córka, Ikuo Nomury… Jest podejrzana. Gdybym mogła o tym zadecydować, nigdy nie pozwoliłabym jej uczestniczyć w tych spotkaniach. I temu mężczyźnie też.

            - Arisa? – szepnęła Kaoru, a szok rozlał się po jej ciele niczym gorąca lawa. Poczuła, jak uderza w nią gorąco.

            Wpatrywałem się w trójkę nastolatków z żalem – dlaczego najlepsi ludzie zawsze umierają najszybciej? Nawet gdybym chciał, to nie mógłbym tego powstrzymać. Mnie też ograniczał ciężki, zardzewiały łańcuch obowiązków i kieszenie zapełnione duszami.

            - Sam nie wiem – odparł zmieszany Shisui. – Sam nie wiem.

            Chwilę później musiałem odwiedzić parę zmasakrowanych i nieprzyjemnych miejsc, więc niechętnie opuściłem polanę. Ostatni obraz jaki zapamiętałem wyglądał mniej więcej tak: wpatrująca się tępym wzrokiem w kartkę dziewczyna, rzucający sobie poważne spojrzenia kuzyni Uchiha i piękny, majestatyczny księżyc, który za parę miesięcy miał stać się jedynym świadkiem wstrząsającej Wioskę Liścia tragedii.

            

~

Najmocniej Was przepraszam! 

Wiem, że minęło naprawdę sporo czasu odkąd publikowałam tutaj rozdział. Ostatnimi czasy miałam jakiś konflikt z moją weną, a nie chciałam wstawiać czegoś, czego bym się wstydziła... Tak czy inaczej rozdział już jest i mam nadzieję, że nie jest najgorzej :>

Pozdrawiam wszystkich :3